حقوق شهروندی

حقوق شهروندی در کشور کاناداCitizen rights in CANADA

منشور حقوق و آزادی کانادا ، یک منشور حقوق شهروندی است که بر اساس قانون اساسی کانادا تنظیم شده و اولین قسمت قانون اساسی سال ۱۹۸۲ را تشکیل می‌دهد. منشور، در مقابل سیاست‌ها و اقدامات همه سطوح دولت، حقوق سیاسی خاصی را برای شهروندان کانادایی تضمین می‌کند و علاوه بر آن حقوق مدنی همه افراد حاضر در کانادا را تضمین می‌کند. این منشور با هدف متحد کردن کاناداییها بر اساس مجموعه‌ای از اصول طراحی شده که شامل حقوق شهروندی نیز هست. منشور در ۱۷ مارس ۱۹۸۲، به همراه بقیه قسمت‌های قانون اساسی، توسط ملکه الیزابت دوم کانادا امضا شد و به قانون تبدیل شد.

براساس منشور، کسانی که در کانادا حضور فیزیکی دارند، حقوق مدنی و سیاسی بسیاری دارند. بیشتر این حقوق می‌تواند شامل هر شخص حقوقی شود. (منشور شرکت‌ها را به عنوان یک «شخص حقوقی» تعریف نمی‌کند) اما تعداد کمی از حقوق، منحصراً مربوط به اشخاص حقیقی می‌شود یا تنها شامل شهروندان کانادا می‌شود. در حال حاضر، حقوق مورد نظر منشور، توسط دادگاه‌ها قابل اعمال است. بر اساس بخش ۲۴ منشور، دادگاه‌ها می‌توانند برای کسانی که از حقوق خود محروم شده‌اند، راه‌حل ارائه دهند و حکم صادر کنند. این بخش از منشور، همچنین به دادگاه‌ها اجازه می‌دهد که در محاکمه‌ها، در صورتی که شواهد و مدارک ارائه شده به روشی یه دست آمده باشد که با منشور در تناقض باشد یا به اعتبار سیستم قضایی لطمه وارد کند، آن شواهد و مدارک را مردود دانسته و از روند محاکمه حذف کنند. بخش ۳۲ منشور تأکید می‌کند که منشور، برای دولت فدرال، سرزمین‌های تحت اختیار دولت فدرال و همچنین دولت‌های استانی، الزام آور است. حقوق و آزادی‌های مندرج در این منشور عبارتند از:

استثناها

بخش 1 : قبل از اشاره به تمام آزادی‌ها و برای فرم‌دهی به اساس منشور، اولین بخش منشور که به عنوان بند محدودیت‌ها نیز شناخته می‌شود، به دولت‌ها اجازه می‌دهد که برخی از موارد نقض منشور را توجیه کنند. هرگاه دادگاهی، موردی از نقض منشور را شناسایی کند، لازم است مورد براساس بخش ۱ تجزیه و تحلیل شود تا تعیین شود که آیا قانون قابل اعمال هست یا نه.

آزادی‌های بنیادین

بخش ۲: آنچه منشور «آزادی‌های بنیادین» می‌خواند را فهرست می‌کند که شامل آزادی خودآگاهی، آزادی دین، آزادی اندیشه، آزادی عقیده، آزادی بیان، آزادی مطبوعات و سایر رسانه‌های ارتباطی، آزادی تجمع صلح‌آمیز و آزادی انجمن می‌شود.

حقوق دموکراتیک

به طور کلی، حق شرکت در فعالیت‌های سیاسی و حق برخورداری از دولت دموکراتیک محافظت می‌شود:

بخش ۳: حق رای و حق قابل انتخاب بودن برای خدمت به عنوان عضو قوه قانونگذاری.

بخش ۴: حداکثر دوره خدمت قانونگذاران، پنج سال تعیین شده‌است.

بخش ۵: لازم است تا قانونگذاران حداقل یک بار در سال تشکیل جلسه دهند.

حقوق جابجایی

بخش ۶: از حقوق جابجایی شهروندان کانادا محافظت می‌کند که شامل حق ورود، باقی ماندن و ترک کانادا می‌شود. شهروندان و دارندگان اقامت دائم می‌توانند به هر استانی وارد شوند و در هر استانی مقیم شوند و ملزومات زندگی را کسب کنند.

حقوق قانونی

حقوق مردم در برخورد با نظام دادگستری و اعمال قانون محافظت شده‌است. یعنی:

بخش ۷: حق زندگی، آزادی و امنیت اشخاص.

بخش ۸: آزادی از تفتیش و مصادره بی‌دلیل.

بخش ۹: آزادی از بازداشت یا حبس خودسرانه.

بخش ۱۰: حق برخورداری از مشاوره حقوقی و تضمین حق قرار احضار زندانی (حق درخواست دلایل توقیف).

بخش ۱۱: حقوق در امور کیفری و قانون مجازات مانند حق برائت تا زمان اثبات جرم.

بخش ۱۲: حق عدم مجازات بی رحمانه و غیر معمول.

بخش ۱۳: حق عدم خودمقصرشماری.

بخش ۱۴: حق برخورداری از مترجم در روندهای دادگاه.

حقوق برابری

بخش ۱۵: رفتار برابر در مقابل و تحت پوشش قانون و حفاظت و بهره‌مندی برابر از قانون، بدون تبعیض.

حقوق زبان

به طور کلی، مردم حق دارند از زبان انگلیسی یا زبان فرانسوی در ارتباطات خود با دولت فدرال و دولت‌های استانی استفاده کنند. به طور خاص، قوانین زبان در منشور عبارتند از:

بخش ۱۶: زبان انگلیسی و زبان فرانسه، زبان‌های رسمی کانادا و نیوبرانزویک هستند.

بخش ۱۶٫۱: جوامع انگلیسی زبان و فرانسوی زبان نیوبرانزویک در برابر موسسات آموزشی و فرهنگی از حقوق برابر برخوردارند.

بخش ۱۷: حق استفاده از هر یک از دو زبان رسمی در مجلس یا قوه قانونگذاری نیوبرانزویک

بخش ۱۸: قوانین و اقدامات مجلس و قوه قانون‌گذاری نیوبرانزویک باید به هر دو زبان رسمی چاپ شوند.

بخش ۱۹: هر دو زبان رسمی می‌توانند در دادگاه‌های فدرال و قوه قانون‌گذاری نیوبرانزویک استفاده شوند.

بخش ۲۰: حق برقراری ارتباط و دریافت خدمات از دولت فدرال و دولت نیوبرانزویک به هر یک از دو زبان رسمی.

بخش ۲۱: سایر حقوق زبان بر اساس قانون اساسی که خارج از منشور هستند، در مورد زبان انگلیسی و زبان فرانسه برقرار باقی می‌مانند.

بخش ۲۲: حقوق موجود برای استفاده از زبان‌های غیر از زبان انگلیسی و زبان فرانسه تحت تأثیر این واقعیت قرار نمی‌گیرد که تنها زبان انگلیسی و زبان فرانسوی در منشور دارای حقوق زبان شناخته شده‌اند. (در نتیجه، اگر هر گونه حقوقی در مورد استفاده از زبان‌های بومی در هر نقطه از جهان وجود دارد، آن حقوق به موجودیت خود ادامه خواهند داد، هرچند که منشور به طور مستقیم از آنها هیچ نوع حمایتی نخواهد کرد.)

حقوق آموزش زبان اقلیت

بخش ۲۳: برای برخی از شهروندانی - که از اقلیتی هستند - که به زبان فرانسه و انگلیسی صحبت می‌کنند، حقوقی را در نظر می‌گیرد که بتوانند به زبان خود آموزش ببینند.

سایر بخش‌ها

تمهیدات مختلفی به روشن شدن نحوه عمل منشور در زمان اجرا کمک می‌کنند. این موارد عبارتند از:

بخش ۲۵: بیان می‌کند که منشور، حقوق و آزادی‌های بومی‌ها را لغو نمی‌کند. حقوق بومی‌ها، از جمله حقوق معاهده‌ها، بر اساس بخش ۳۵ قانون اساسی سال ۱۹۸۲، مستقیم‌تر محافظت می‌شود.

بخش ۲۶: روشن می‌کند که سایر حقوق و آزادی‌ها در کانادا توسط منشور باطل نمی‌شوند.

بخش ۲۷: الزام ایجاد می‌کند که منشور با درنظر گرفتن میراث و محیط چند فرهنگی کانادا تفسیر شود.

بخش ۲۸: بیان می‌کند که تمام حقوق منشور، به طور برابر برای مردان و زنان تضمین شده‌است.

بخش ۲۹: تأیید می‌کند که حقوق مدارس مذهبی محفوظ است.

بخش ۳۰: کاربرد منشور در قلمروها (یعنی سه قلمرو در مقابل ده استان کانادا) را روشن می‌کند.

بخش ۳۱: تأیید می‌کند که منشور، قدرت قانونگذاران را گسترش نمی‌دهد.

در پایان، بخش 34: بیان می‌کند که قسمت اول قانون اساسی ۱۹۸۲، حاوی ۳۴ بخش اول قانون، می‌تواند با عنوان «منشور حقوق و آزادی کانادا» مورد اشاره قرار گیرد.